Zaterdag 5 augustus is het jaarlijkse HZ toernooi in Vlissingen weer van start gegaan. Tweemaal eerder heb ik hier aan deelgenomen, de allereerste editie in 1997 en de meest recente vorig jaar. De vorige keren verbleef ik de gehele week (ja, zolang duurt het toernooi!) in het Zeeuwse. Nu wissel ik het af met deels tussen Dordt en Vlissingen pendelen en vanaf dinsdag een permanent verblijf tot en met zaterdag. 

 

Het is een saaie, lange, monotome rit naar het uiterste zuidwesten van het land, maar gelukkig deelde ik deze smart met goed gezelschap van Victor. Zoals de deelnemerslijst er zaterdagmorgen bij lag, zou de indeling voor de eerste ronde zo zijn dat ik (net als vorig jaar) erg hoog zou starten tegen een GM en Victor erg laag tegen de thuisschakerscategorie. Zo'n 1e ronde op een groot toernooi, tegen zoveel ratingverschil, is vaak een formaliteit. Snel klaar met een punt of een verlies; de verwachting was dat we op een nette tijd (ik snel verliezen, Victor snel winnen) van omstreeks 22:00 uur wel weer thuis zouden zijn. Het liep een beetje anders...

 

Bij de uitdraai van de indeling voor de eerste ronde kon ik mezelf nergens terug vinden. Zouden ze me vergeten zijn? De deelnemerslijst was echter behoorlijk veranderd en ik bevond me niet meer bovenaan "het rechterrijtje" maar aan de onderkant van het linker! Dat hield dus in dat ik, in plaats van de lang verwachte topborden, mezelf terug vond op bord 115, het, bijna, allerlaatste bord! 

 

Victor zit eveneens ergens aan bord 100+. Dat voor tienen thuis moet wel goedkomen! Johan v.d. Griend is ook weer present zodat het aantal Dordtenaren gelijk is aan vorig jaar. Hij krijgt een zware pot, tegen een FM, voor zijn kiezen.

 

En dan de partijen. Tja, goh, van een zekere 0 tegen een GM omschakelen naar het MOETEN winnen, viel zwaarder dan verwacht. Ik zat tegen een jeugdige tegenstander zonder rating. Het zal toch niet een rijzende ster, zijn die eigenlijk al makkelijk een rating van 2000 kan hebben? Na een paar zetten merkte ik al dat die angst best gegrond kon zijn. Hij beheerste de theorie van het Staunton gambiet beter dan ik. Na 17 zetten verblunderde ik een kwal. Had ik dat op een topbord gedaan, zou ik de strijd gelijk staken! Op de één of andere manier zit er psychisch een minachting voor schakers zonder rating. Absoluut niet rechtvaardig,  maar toch, ik speelde door.

Bij elke zet daarna kwam mijn opponent beter en beter te staan. Rustig zijn positie verbeterend, geen aanval of "show off" gedrag vertonend, precies zoals een GOEDE schaker dat zou doen. Ik was al vervallen in gewoontes van een SLECHTE schaker. Na elke zet van je bord weglopen om maar zo min mogelijk geconfronteerd te worden met je rotzooi op je bord bijvoorbeeld. Ik hoopte troost te vinden bij het bord van Victor, om inspiratie op te doen hoe het WEL moet! Zijn tegenstander had niet een angst inboezemende rating van omstreeks 1250, maar groot was mijn verbazing hoe dat bord in brand stond! Hoewel Victor geen moment de controle verloor, zag ik wel 100 dreigingen en niets wees op een natuurlijke "walk over".

 

Terug naar mijn bord (want ja, hoe vaak je ook wegloopt, je moet wel weer aan zet op een gegeven moment). Hoewel de stelling hopeloos was en ik allerlei zetten zag waarbij ik deze lijdensweg direct had gestaakt, bleven ze uit. Ik behandelde de rest van de partij als een blitz potje; ik wilde hier zo snel mogelijk mee klaar zijn. Verschrikkelijk dat ik tegen een nieuwkomer nog harder schaakles krijg dan vorig jaar tegen een grootmeester! Waarom speel ik dit überhaubt nog verder? Mijn tegenstander speelde te voorzichtig (de andere kant van die elo mindfuck)  dessalnietemin had ik niets in te brengen met mijn loper en 4 pionnen tegen toren en dito aantal pionnen, elke zet was een winnende voor hem. 

 

Oh wacht, ik kan net doen alsof ik een pion op b3 weg geef, waarna ik met loper d5+ zijn toren op b3 weer ophaal. Zo'n kinderlijk trucje heb ik na het leren van het herdersmatje niet meer uitgehaald; men doet de meest hopeloze dingen in hopeloze toestanden. Maar... zonder nadenken speelde hij toch Txb3??? 

Na het dodelijke Ld5+ verstart hij, laakt een paar zachte moedeloze zuchten en ik schaam me dood dat ik hem dit aan moet doen. Veertig goede zetten maar één bok van een blunder en het is voorbij. Ik voel zijn pijn en ik kon het niet laten om sorry te zeggen, iets wat uit den boze zou moeten zijn, maar ik meende het oprecht! Bewonderingswaardig was de kalme manier hoe hij met deze schaakdreun om ging. Op zijn leeftijd (en waarschijnlijk nu nog) was ik daar, in zijn positie, minder bewonderingswaardig mee omgegaan ben ik bang.

 

Nauwelijks van de schrik bekomen neem ik weer een kijkje op Victor zijn bord. Oh mijn god!! Er dreigt alleen nog maar meer! Wat een ongelooflijke stelling, maar zijn tegenstander vergallopeerde zich en toen ging het snel. Ook Victor komt met de nodige schrik vrij!

 

We kijken samen nog even naar de stelling van Johan. Op hem kan Dordt wel bouwen, want hij heeft zeker niet de mindere stelling tegen een tegenstander van omstreeks +400 (of de stelling dan wel beter was  durfde ik niet te beoordelen) maar helaas is het Johan in het eindspel niet gelukt om de partij te "keepen".

 

Klokslag 21:15 uur rijden we in de stromende regen weer terug naar Dordt, waar we alsnog rond een comfortable 22:30 uur arriveren. Voor tienen thuis hadden we bijna gered... maar hoe!!!!

 

Ronde 1:

 

Bord 33: J.vd. Griend - FM R. Duijker (2198)  0-1

Bord 101: V. Koppelaar - C Zevenbergen (1246) 1-0

Bord 115: M. Pluymert - J. Zadelhoff (0) 1-0