Die eerste februari in 2020, weet je het nog? Wat een team hadden we toen. Ja, jongen, we zaten toen nog in de tweede klasse van de landelijke competitie en we moesten tegen Stukkenjagers uit Tilburg. Ik weet nog precies hoe het begon....

Zo zal iedereen die erbij was over een heleboel jaren aan deze deze dag terugdenken. 7.5-0.5 overwinning. De uitslag doet een makkelijke middag vermoeden, maar daarmee doen we onze tegenstanders tekort. Zeker, we waren over het algemeen genomen sterker. Maar op vier borden werden de partijen gestaakt na zeer ernstige blunders van onze tegenstanders. Op twee van die borden stonden we wel gelijkwaardig of misschien zelfs ietsjes beter, op eentje ietsjes minder, maar met remisekansen, en op eentje stond het echt helemaal remise.

Door deze monsterscore klommen we van plaats 6 naar plaats 3 en gingen we 2 ploegen alleen al op bordpunten voorbij. Een hele grote stap dus in de richting van doelstelling 1 van dit jaar: lijfsbehoud.

Stukkenjagers is een team waartegen wij al vele jaren spelen. Een team waar wij het in het verleden vaak bijzonder lastig tegen hadden. Dit jaar zijn onze Tilburgse vrienden nogal getroffen door de aantrekkingskracht van een nieuwe Tilburgse vereniging: SV KING. Vorig jaar speelden nog namen als Anne en Mark Haast, Bram van den Berg en Frans Konings in dit team die toch wel gemiddeld zo'n 2200 ratingpunten in de schaal legden. Deze spelers zijn dit jaar niet meer beschikbaar voor Stukkenjagers en ze moeten dan ook knokken tegen degradatie. Het is de wet van de jungle: een gewond dier wordt zonder medelijden aangepakt.

Aangezien het team wel de gewoonte heeft de opstelling nogal door elkaar te gooien, hadden wij dat dit keer ook maar eens gedaan. En zo kwam kopman Mark op bord 6 te spelen tegen.... Martijn Blom. Dezelfde speler waartegen hij vorig jaar op een van de topborden speelde....

Om 12 uur precies begon de wedstrijd in een van de zalen van Cinecitta. Een heel mooi opgeknapte oude bioscoop waar vooral "de betere film" wordt gedraaid. Een klein nadeel van deze schitterende locatie is dat de speelzaal door de 60 man wel knap warm werd en sommige spelers van ons klaagden dan ook wel over de ietwat benauwde atmosfeer.

Het eerste rondje langs de velden, na drie kwartier, leerde dat we over het algemeen best wel aardig uit de startblokken waren gekomen. Nergens nog stormboeien in de mast en op enkele gezichten een zweem van een glimlach bij de onzen.

Een half uurtje later kwam ik zelf wat minder optimistisch terug uit de speelzaal, waar nu de temperatuur in de zaal gelijke tred hield met de temperatuur op de borden. Jacques had toch wat problemen in het centrum en stond minder. Hij hoopte er op dat zijn tegenstander zou proberen snel iets te forceren, want hij had wat plannen klaarliggen voor die situatie. Dat deed zijn tegenstander echter niet. Die offerde een pion (of raakte hem gewoon kwijt, dat durf ik niet te zeggen) maar kreeg daardoor nog meer activiteit in het centrum. Zelf zag ik ook donkere wolken boven het bord van Lennard hangen en met mij ook wel wat teamgenoten, maar Lennard had er alle vertrouwen in. Na twee uur spelen was er pas 1 pion en een stuk geruild. Het hele bord leek vast te staan in een stelling waar een stukoffer door een van de twee partijen nodig zou zijn om door te breken. Zolang dat niet gebeurde bleven beide spelers achter hun pionnenrij hun stukken van het ene naar het andere veld verplaatsen. Fascinerend, maar ook onbegrijpelijk als je maar een keer per uur langsloopt en ziet dat er wel 15 zetten gedaan zijn, maar voor je gevoel nog steeds ongeveer dezelfde stelling op het bord staat.

Op een paar andere borden (Iwahn op het eerste bord, Piet op het laatste bord), waren de kansen toch wat meer naar Tilburg verschoven. Roland, Rik, Rene en Mark stonden wel gelijk of met een plusje.

Hoe groot het plusje van Mark was bleek een korte tijd later, toen zijn tegenstander zijn stelling volledig in elkaar zag zakken en niets anders kon doen dan opgeven (0-1). En niet eens na een van de vele grove fouten die op deze zaterdag werden gemaakt.

Korte tijd later kwam Rene de foyer van de bioskoop binnen. Hij stond goed maar had een kleinigheid over het hoofd gezien waardoor zijn tegenstander zetherhaling kon afdwingen. (0.5-1.5). Dit zou later het enige halfje blijken.

Daarna werd het een tijd stil voor wat betreft de uitslagen. Piet had, door een vlaag van schaakblindheid, een pion weggegeven en stond in een lopereindspel met lopers van gelijke kleur die pion achter. Hij had een lange en best wel moeilijke verdediging te gaan van L+P+4 pionnen tegen L+P+5 pionnen. De doorbraak door het centrum was dan toch eindelijk een feit bij Jacques en zijn tegenstander had eerst alle tegendreigingen ge-elimineerd. Het kostte Jacques een kwaliteit. Wat overbleef was een eindspel met T+3 pionnen tegen L+5 pionnen. Jacques ging er eens voor zitten.

De volgende die klaar was, was Rik. Hij speelde scherp, zoals altijd, maar steeds ontweek zijn tegenstander de veldslag. Hij pakte het centrumpionnetje niet, terwijl Rik er toch niet helemaal zeker van was of het wel een goed pionoffer was, als een paling in een emmer snot glipte hij steeds Rik door de vingers. Steeds hield Rik hem een lekker snoepje voor en steeds hapte hij niet, totdat het snoepje te groot was en met een kleine combinatie maakte Rik een einde aan de partij (0.5-2.5).

Hierna begon het foutenfestival aan de zijde van Stukkenjagers. In de partij bij Iwahn was de balans nooit echt ver uitgeslagen. Misschien in het begin van het middenspel een klein beetje in ons nadeel, maar nog niets desastreus. Maar zijn tegenstander probeerde te converteren op een verkeerde manier en het voordeel verdween. Toen hij zag dat zijn voordeel was verdampt bood hij remise aan, maar Iwahn zag nog wat mogelijkheden om zonder risico wat verder te spelen. Drie zetten later ontglipte zijn tegenstander een forse blunder die meteen een stuk en daarmee de partij kostte (0.5-3.5). Lennard had een heel kleine verandering op het bord getoverd (maar nog steeds een volledig dichtstaande stelling met beide legers voltallig op een paard en een pion na). Kansen op een break-offer door zijn tegenstander waren in mijn ogen wat minder, maar nog steeds slechts manouvreren. Lennard bedacht dat hij zou afwachten tot er duidelijkheid was over de matchpunten voordat hij zou beslissen om remise voor te stellen of toch voor het break-offer te gaan.

Jacques was, mogelijk omdat de temperatuur in de zaal weer wat terugliep omdat er nu al wel wat minder mensen aanwezig waren, weer een stukje optimistischer geworden en terwijl de omstanders erover speculeerden dat hij misschien nu wel wat remise kansen had, was Jacques al overtuigd van zijn winstkansen. Het leven is fantastisch als je zo optimistisch bent (en het ook nog eens waar is :) ). En ja hoor, plotsklaps kwam Jacques met een smile van oor tot oor de foyer binnen met een vol punt (en de matchpunten): 0.5-4.5. Dit was het signaal voor Lennard. Even diep nadenken en na 4 uur spelen begon het hout door de lucht te vliegen. Een stukoffer gevolgd door wat slagzetten en een toren ertegenaan en hoppa.... Met een ruine voor zich gaf zijn tegenstander ook hier op: 0.5-5.5.

Nu nog 2 partijen: Piet met een pion achter, maar redelijke remisekansen, en Roland met een pion voor waar zijn tegenstander goede remisekansen had. In een uiterste poging toch een vol punt te scoren offerde de tegenstander van Piet de pion die hij voorstond. Het bleek niet meer te zijn dan het weggeven van de pion, het bracht de remise alleen maar dichterbij voor Piet, maar toen zijn tegenstander geheel zelfstandig de ruil van de laatste loper offreerde waarmee hij zijn koning buiten het bereik van Piets enige vrijpion plaatste was Piet er als de kippen bij.... Een enorme bok waarmee ook deze kans op een halfje voor Stukkenjagers verdampte (0.5-6.5).

In een bijzonder moeilijk eindspel met heel weinig materiaal en een pion voor speelde Roland stug door. De remise kansen waren bijzonder groot totdat hij opeens een studieachtige winstweg op het bord had getoverd.... die alleen de stuurlui aan de wal hadden gevonden. En weer was de balans hersteld. En juist toen beide spelers bijna geen tijd meer op de klok hadden, maar ook alle plannen en plannetjes hadden getest, zette de tegenstander van Roland zijn toren ongedekt pal tegenover de koning van Roland. Misschien dacht hij aan een dolle toren, misschien was hij gewoon dodelijk vermoeid na zo lang het steeds maar moeten vinden van de juiste zet, niemand zal het weten, maar Roland nam de toren en de partij in dankbaarheid aan (0.5-7.5).

Een monsterscore die ons zeer goed uitkomt en het mag duidelijk zijn dat de sfeer opperbest was na afloop.

We mogen nu 5 weken van deze overwinning genieten, dan moeten we weer aan de bak tegen alweer een oude bekende. Eindhoven komt dan op bezoek! Zij hebben net zoveel match punten als wij alleen wel wat minder bordpunten (ja... hoe kan het ook anders).

Maar ondanks dat we weer redelijk snel met de beide benen op de grond moeten staan, zal het nog heeeeel veeeel jaren duren voordat de herinnering aan deze eerste februari 2020 is gedoofd.