Gisteravond thuis gelijk aan de bak tegen het favoriete Sha Mata, een hecht team dat al jaren eenzelfde formatie kent. Vorig seizoen wisten zij in de slotronde ons eerste bijna van het kampioenschap te houden (3,5-4,5). Nu bleken zij terecht een maatje te groot: 3-5, de 'verwachte' uitslag op ELO.

Nieuwe teamcaptain Xander had ons team gewoon op ELO opgesteld, hetgeen in het begin goed uit leek te pakken. Marcel trok voortvarend ten aanval op bord 2 en Johan leek bijvoorbeeld topscorer Mesman nog in bedwang te kunnen houden. Gaandeweg de avond begonnen de bordjes te verhangen:

Het eerst klaar was Victor van Blommestein, niet zo verrassend wel het resultaat: remise in een stand waar alle lol uit was. Goed gedaan.

Vervolgens won inderdaad Marcel Pluymert snel, al was het volgens hem met een gelukje doordat Rene de Lange de sterke zet Tg8-g6 miste. 

Kopman Sander Vogelezang kon het, ondanks inventief verdedigen, niet redden tegen de sterke sympathieke David van de Mast. Niets aan te doen.

Vervolgens incasseerde Johan van de Griend de volgende 0; in het eindspel met paard tegen loper was toch wel ergens remise mogelijk geweest.

Vlak achter elkaar besloten zwartspeler Ben Sitton (tegen Paul de Freytas) en Xander van Doorn (tegen voorzitter Bram Steijn) tot de vredespijp.

Aan bord 7 bedacht Wouter de Bruin nog een onverwachtse truc in verloren stelling. Het lukte: Theo van der Sluis moest in remise berusten.

Tenslotte gaf Ton Slagboom het op in zijn verloren stelling na een grote fout op de 30e zet. Lijkt chronische, hopelijk tijdelijke, schaakvermoeidheid.