_{Of: een verslag van 24 uur Recklinghausen, Schaakclub Dordrecht over de grens}

Afgelopen zaterdag, 31 augustus 2014, was het zover. Na een heel lange periode was er weer een uitwisseling tussen de schakers van Dordrecht en Recklinghausen. Van diverse clubleden heb ik begrepen dat de laatste uitwisseling tussen beide steden (althans op schaakgebied) ‘ergens’ in de tachtiger jaren van de vorige eeuw heeft plaatsgevonden. Zelf ben ik eens als jeugdlid van Schaakclub Groothoofd in Recklinghausen geweest, maar ook dat is al minimaal 10 jaar geleden. Wellicht vormt deze uitwisseling de opmaat voor een nieuwe traditie. Een verslag van onze belevenissen van de 24 uur op Duitse bodem. 

In ieder geval, in alle vroegte op de zaterdagmorgen togen 10 Dordtse schakers (Mark Timmermans, Rik de Wilde, Ton Slagboom, Ben Sitton, Adri Timmermans, Victor van Blommestein, Otto van Haren, Thijs van Hoek en Gerben van der Weert) richting Recklinghausen om daar de Nederlandse eer hoog te houden in een rechtstreeks duel met onze oosterburen. De opzet van de dag betrof een toernooi in zogenaamd ‘Scheveningen systeem’ waarbij iedere speler van Team NL tegen iedere speler van Team DE zou spelen. In totaal derhalve 10 rondes met een kwartier bedenktijd per persoon per partij.

Na een reis van twee uur en een beetje kwamen we rond de klok van 11:30 aan in Recklinghausen, alwaar na enkele plichtplegingen en vriendelijke woorden van de organisatie de klokken rond 12:00 aangezet werden. Jammer was dat het ‘topduel’ direct in de eerste ronde zou plaatsvinden, waarbij iedere speler tegen zijn (of haar, het Duitse team bestond uit negen mannen en één vrouw) eigen bord zou spelen. Dit betekende dat ‘onze’ FM Mark direct tegen ‘hun’ FM Heiko moest aantreden. Mark was echter niet onder de indruk en won gedecideerd. Dit voorbeeld inspireerde de rest, de eerste match was met 6-4 voor Nederland. Na vervolgens ronde 2 met dezelfde cijfers te verliezen en ronde 3 in een vriendschappelijk gelijkspel te laten eindigen was de stand na drie rondes 15-15! Hierna werd het echter snel minder voor ons, ronde 4 gingen we met 1,5 – 8,5 (!) ten onder. In ronde vijf deden we ‘een tikje’ terug door met 5,5 – 4,5 te winnen. Ronde 6 was echter weer voor onze tegenstanders, ditmaal met een score van 3-7. Dit verlies zijn we helaas niet meer te boven gekomen. Rondes 7, 8 en 10 gingen ook verloren en alleen in ronde 9 werd nog de kleinst mogelijke winst gepakt. Uiteindelijk werd de match gewonnen door onze Oosterburen met een totaalscore van 43,5 – 56,5. Nu waren onze Duitse tegenstanders gemiddeld genomen ook sterker dan ons team, zeker aan de lagere borden (gemiddelde ELO NL: 1841 versus 1913 voor Duitsland) dus een nederlaag was in ieder geval statistisch gezien voorspeld. Als u wilt weten of de uitslag geheel in lijn is met de verwachtingen van Dr. Elo kunt u ongetwijfeld terecht bij onze statisticus op dat gebied, Ton Slagboom.

Tijdens de prijsuitreiking kreeg Dordrecht de ‘vriendschapsbeker’ overhandigd als aandenken aan deze uitwisseling. Daarnaast was er een eervolle vermelding voor Mark Timmermans – hij haalde de maximale score van 10 punten uit evenzoveel partijen. De detail uitslagen en foto’s kunt u vinden op de website van de Schaakverenigingen uit Recklinghausen (meervoud inderdaad, ze hebben in een stad van 115.000 inwoners vier(!) schaakverenigingen): http://schachclub-re-altstadt.de/?p=1100 en http://www.re-ost.de/?p=10650. De foto’s van onze fotografen Adri en Thijs zullen ongetwijfeld nog op onze website verschijnen.

Na deze sluitingsceremonie kon de avondmaaltijd aangevangen worden. Deze bestond, hoe kan het ook anders, uit Schnitzel mit pommes und salat – meer Duits kun je het niet krijgen! Na van de dis genoten te hebben ging één auto tezamen met Adri, Gerben, Mark en Rik terug naar Nederland, terwijl de zes anderen de geneugten van het nachtleven van Recklinghausen gingen beproeven. Na een sightseeingtour door het centrum van Recklinghausen door één van de Duitse schakers (in de stromende regen nog wel) gingen we richting ons hotel. Na een korte opfrisbeurt (quizvraag: We hadden om 20:30 in de lobby van het hotel afgesproken, welke schaker kwam er fashionably late om 20:45 aanzetten?) konden we de stad in op zoek naar een leuke kroeg. Dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan – gezien het centrum van Recklinghausen op zaterdagavond zo goed als uitgestorven bleek. Gelukkig wisten we, na een korte tussenstop op een terras, de Irish Pub te vinden waar ze zowaar een schaakspel hadden en het heel gezellig werd. Onder het motto ‘What happens in Recklinghausen stays in Recklinghausen’ zal ik geen verdere details van onze escapades in dit verslag opnemen. Wellicht zijn deze details wel te verkrijgen bij één van de deelnemers.

Nu vraagt u zich wellicht af wat de titel van dit schrijven te maken heeft met Recklinghausen. Dat zal ik u dan nu gaan uitleggen. Op zondagmorgen ging ik tezamen met Otto en Arie de thuisreis aanvangen, zo rond 10:30 lokale tijd. We waren echter nog geen 5 minuten onderweg voordat we in een file terechtkwamen. Naar toen bleek een gehele snelweg vanaf 10:00 uur in de morgen een aantal uur afgesloten vanwege het onschadelijk maken van een bom uit WO II. Helaas betrof dit precies de snelweg waar wij overheen zouden willen rijden. Men heeft dit onschadelijk maken overigens nogal ‘gründlich’ aangepakt, gezien ook 10.000 mensen geëvacueerd waren. Voor nadere details verwijs ik naar http://www1.wdr.de/studio/essen/themadestages/bombenherne100.html

Zodoende werden wij de volgende afslag de weg afgestuurd (de snelweg was immers dicht) en kwamen we ‘ergens’ uit. Ergens inderdaad, want geen van ons drieën had een idee waar we nu eigenlijk waren. Nu moet u weten dat ik wél over een TomTom beschik, maar deze hardnekkig blijft roepen dat ik toch echt de (afgesloten) snelweg op zou moeten rijden. Dat leek ons toch niet zo’n geslaagd idee en zodoende begonnen we bordjes van secundaire wegen te volgen naar steden richting de grens. Dat ging opzich nog lang goed, totdat we aan het andere eind van de afgezette snelweg kwamen, waar we alweer tegen gehouden werden. Ditmaal stonden er een aantal mensen bij de afzetting, dus gingen we maar eens vragen of we überhaupt ooit in Nederland uit zouden kunnen komen. Het eerste antwoord van de vriendelijke dame was echter ‘U kunt het beste een aantal uur wachten tot de weg weer open is, zo rond 14:30’. Dit was natuurlijk niet echt het antwoord waar we op hoopten, om ondertussen 11:15 in de morgen. Na nog wat doorvragen kregen we een alternatieve route voorgeschoteld. Die gingen we dan maar volgen, maar die leidde ons via (de flanken van) Dortmund richting Bottrop en vervolgens naar de grens bij Arnhem. Voor de geïnteresseerde lezer met gevoel voor leedvermaak: Dat bleek achteraf slechts een kilometer of 80 omrijden te zijn. Saillant detail: Na 1,5 uur rondrijden bleek de afstand naar Dordrecht groter te zijn dan vanaf ons beginpunt!

Tot overmaat van ramp kwamen we vervolgens in een stortbui van ongekende proporties, waardoor de snelheid niet hoger lag dan een schamele 75km/uur. Uiteindelijk kwamen we iets na 14:00 aan in Dordrecht, bijna een verdubbeling van de originele reistijd. Overigens: Ton, Victor en Thijs waren een klein uur eerder al vertrokken en hadden zodoende nergens last van. Navraag bij ‘Lucky Ton’ leerde dat zij reeds om 11:45 in Dordrecht arriveerden. Geluk kun je hebben zeg maar…