Mooi verslag van Xander Prijs van een mooie wedstrijd: " Op donderdag 27 maart mocht Dordrecht 3 aantreden tegen Fianchetto 3 in Schiedam. Aangezien onze tegenstander de spreekwoordelijke rode lantaarn droeg in de 3e klasse RSB, en Dordecht 3 nog maar twee matchpunten bij elkaar had gesprokkeld, stond er nogal wat op het spel. Donderdagavond is niet onze gebruikelijke schaakavond, wat helaas betekende dat we een aantal spelers uit het vierde lief aan moesten kijken om tot een volwaardig achttal te komen. Gelukkig werden Anton en Daan bereid gevonden om in te vallen. In een aardig buurthuis, met nog aardigere prijzen, kon de degradatiekraker beginnen."

Rany, op bord 5, was als eerste klaar. Zijn tegenstander ging al vroeg in de opening de mist in, wat Rany een gezonde pion opleverde. Daarna heeft hij de partij vakkundig uitgeschoven: 0-1. De opening bleek in meerdere partijen flink wat gewicht in de schaal te hebben gelegd. 

Bijvoorbeeld in de partij van Björn (bord 6), die in het Italiaans een damezet over het hoofd had gezien. De klassieke dame-loper batterij op het zwakke punt f7 kostte hem een stuk en de partij: 1-1.

Met deze stand was het hoog tijd voor uw verslaggever om een rondje langs de borden te maken. Op de meeste borden leek Dordrecht iets beter te staan, maar Daan (bord 8) stond onder druk. De stelling van Anton (bord 7) was traditiegetrouw onduidelijk. Met een toren voor vier(!) pionnen moest Anton met enige urgentie aanvallen, want ieder eindspel is voor hem verloren.

Mijn tegenstander, op bord 3, ging ook in de opening in de fout. In de Caro-Kann liet hij mij e4-e5 spelen met tempo, waarna hij ook nog eens e5-e6! toestond. Een mooi pionoffer dat eigenlijk geen offer was, omdat op e6 slaan met zijn f-pion zou resulteren in mat 3. Mijn tegenstander vond de beste voortzetting, maar kwam ontzettend moeilijk te staan. Uiteindelijk gooide hij een toreneindspel, waarin ik 3 pionnen meer had, de handdoek in de ring. Inmiddels had Anton ook gewonnen waarbij zijn mat aanval precies één tempo sneller was dan de aanval van zwart, die anders op de volgende zet had kunnen promoveren met schaak: 1-3.

Niet veel later kon ook Jan (bord 1) zijn koning fier op het midden van het bord zetten. Hij verraste zijn tegenstander met een gambiet, won een pion, en offerde later een kwaliteit. Zijn tegenstander had nog de kans om de kwaliteit terug te geven en af te wikkelen naar een eindspel dat theoretisch remise is, maar hij koos voor het materiaal en verloor. Nu alle witspelers gewonnen hadden bood Daan, met nog 2 minuten op de klok, tactisch remise aan. Dit werd aangenomen en daarmee was handhaving veiliggesteld: 1,5-4,5.

Ondertussen was de tijdnoodfase aangebroken. Arie, op bord 4, stond al de hele partij comfortabel op het bord, maar nu stond hij ook comfortabel op de klok. Terwijl zijn tegenstander leefde op increment, had Arie nog ongeveer een kwartier bedenktijd over. De vlag viel en Arie, die hoe dan ook een gewonnen stelling had, mocht weer een punt bijschrijven.

Martijn, op bord 2, was traditiegetrouw als laatste klaar. Het schijnt dat voormalig wereldkampioen Tigran Petrosian ooit gezegd heeft dat als je tegenstander het Hollands wil spelen, je hem vooral niet moet tegenhouden. Petrosian had duidelijk buiten Martijn gerekend. Met zijn geliefde Hollands op het bord én meer tijd op de klok, dan weet je het wel: 1,5 – 6,5.

Xander Prijs